همين

همين طور كه اميرالمؤمنين و امام زين العابدين عليهما السلام در حال نماز از خود بى خود مى شدند و متوجه اطراف نمى گرديدند، حضرت باقر العلوم (عليه السلام) هم همان طور بودند.

نقل شده است كه: چاهى در منزل ايشان بود، آن حضرت وضو گرفتند و در كنار همان چاه مشغول نماز شدند. يكى از فرزندان پسر امام، كوچك بود به طورى كه نمى توانست راه برود، چهار دست و پا آمد تا خود را به پدر رساند، ناگهان در چاه افتاد و امام متوجه نشد.
يكى از كنيزان آن حضرت هر چه فرياد زد كه بچه داخل چاه افتاد، باز متوجه نشد و به نماز خود ادامه داد و آن را قطع نكرد. بعد از آن كه از نماز، فارغ شد، همسر امام پيش آمد و گفت:

يا بن رسول الله صلى الله عليه و آله و سلم چقدر شما قسى القلب و سخت دل هستيد! بچه، داخل چاه افتاد و ما هر چه فرياد مى زنيم توجه نمى كنيد.

امام باقر (عليه السلام) وقتى از جريان اطلاع پيدا كرد، آمد كنار چاه و مشاهده كرد و آن كودك در ته چاه روى آب نشسته است! در اين هنگام آب شروع به جوشيدن كرد و تا لب چاه آمد، در حالى كه كودك به روى آن نشسته بود.

حضرت دست خود را دراز كرد و كودك را صحيح و سالم گرفت از چاه بيرون آورد. بعد از آن به زنان و كنيزان فرمود: توجه داشته باشيد! چون من در حال خدمت به آقا و مولاى خود و مشغول عبادت و نماز براى خداى متعال بودم، او هم فرزند مرا حراست و نگهدارى نمود و او را صحيح و سالم به من بازگرداند.